Hasan Doğan’ ın ‘Hayvan Barınağı’ romanı, olumsuzluklardan sevgiye, yalnızlıktan dayanışmaya uzanan, Fazlı’nın çarpıcı hikâyesini konu alıyor. Köpeklerin saldırısıyla yüzünün şekli bozulan Fazlı, köpeklerden intikam almak için bir hayvan barınağı kurar. Ancak zamanla, köpeklerle arasında bir bağ oluşur. İntikam duyguları, yerini sevgiye bırakır. Fazlı, hayvan sevgisinin gücü ile değişmeye başlar. Hayvan sevgisi, onun yalnızlığına ilaç olur ve toplumla daha derin bir bağ kurmasını sağlar. Hayvan barınağı sayesinde Fazlı’nın tüm hayatı kökten değişecektir. Fazlı’nın sıradışı hikâyesi, hayvan sevgisinin insanın yalnızlığına nasıl çare olabileceğini, sevginin ve umudun her engeli aşabileceğini gözler önüne seriyor. Hayvan Barınağı, 7’den 70’e herkes için ilham verici bir eser.

Dua ve Naz farklı iklimlerde, farklı evlerde, farklı coğrafyada büyümüş, gözlerini her sabah
olduramadıklarına açıp, yenilgilerinin altında kanatlarının ezilmesine alışmış, anılarını ve
geçmişlerini silerek umudu uzaklardaki evlerde ararken daha çok yok olmuş, sözde yaşayan iki
kadındı. Ta ki kader onları hikâyelerinin bitimine, yolun sonuna yakın bir yerlerde sürpriz bir
şekilde birleştirene kadar. Hayat geç demez, bitti demez, vedalaşmaya az kaldı demez, her zaman
son sözü söyler… Hayat inatçı, iki kadın daha da inatçı, o zaman ölüm gemisine binmeden
yapılacak çok şey var.

Günlerce yaşanılan durum böyle devam etti. Her gün Pluvia’nın kendisini aramasını, bulmasını bekledi. Bunun naçar bir bekleyiş olduğunu Akıncı da biliyordu. Gelmeyecekti Pluvia. Ve sonunda Akıncı da kabullendi Pluvia’nın ona gelmeyeceğini. Bu sokaklar, caddeler, bu şehir Akıncı’ya dar gelmeye başlamıştı. Artık gitme zamanı gelmişti. Canını acıtan o kadar şey vardı ki. Bir an önce bu şehirden gitmeli, acılarını ve sevgisini yüreğine gömmeliydi. Giderken aklında sadece bir şey vardı. O da Pluvia. Acaba Pluvia’nın kalbi de bana ısınmış mıydı, başka bir yerde ve başka bir zamanda karşılaşsak Pluvia yine bana aynı cevabı verir miydi diye düşüne düşüne hüzünlü gözler ve paramparça bir kalple İstanbul’dan ayrıldı. Cevabını bilmediği o kadar çok soru vardı ki kafasında. Ama bir şeyden çok emindi. Hayat artık ne Akıncı için ne de Pluvia için eskisi gibi olmayacaktı…