Kadın içindeki o uzun yolculuğun bir ömür süreceğine inanıyordu. Kalbindeki o sonsuz ışığın aydınlığıyla… Gördüğü sevgi karşısında doyacağını sanarak… Çok fazla bir şey istemiyordu hayattan. Dürüstçe sevilmek anlaşılmak var olmak… Erkeğine bir çınar misali yaslanarak… Bilemedi kalbi kırıldığında gönlü alınmadığında sımsıcak yuvasının o denli soğuk geleceğini. Bekledi bekledi bekledi… Tek bir cümle belki! “Her zaman senin yanındayım.” İçten sıcacık samimi… O kadar da zor olmamalıydı! Erkeğin sevgisini doğruluğunu anlayışını ne denli hissederse o kadar anlamlı yaşayacağına inanarak… Sonra “Olsun!” dedi. Bu kadar biliyor elinden bu kadarı geliyor. Tüm gücüyle yuvasına sarıldı sarmaladı bunca ağırlığı hissetmeden. Sonra yoruldu dağıldı gücü yetmedi tükendi… Edebinden sustu…