İZİN DÜŞTÜ YÜREĞİME

Aşk sarmalının tam ortasındayım, Sensizlik anıma sızın düşüyor.

Ne baharın oldum ne kışındayım, Her mevsim bahtıma hazan düşüyor.

Sararan yaprağım çiçek açınca, Hasret şırasını yardan içince Ah…!

Buldum sandığım yerden geçince, Gurbet yollarıma izin düşüyor.

Aldım seher vakti sazı elime, Adını nakşettim aşkla dilime, Her bir ilmeğini aynı kilime, Bazen neşe bazen hüzün düşüyor.

Hangi diyar yârin bana sılası,Vazgeçmem çekerim olsun revası, Ilık ılık esen yürek sevdası, Savrulan ömrüme tozun düşüyor.

İzin düştü yüreğime ararım, Her gelen gidenden seni sorarım, Bir ömür bırakmam budur kararım,Yüreğime alev közün düşüyor.

Bilmem ne olacak benim bu halim, Vuslata çıkar mı yar ile yolum, Aslansofu der ki sensin helalim, Sevdayla verdiğin sözün düşüyor,

Yüreğime yârim, izin düşüyor.

Aşık Aslansofu

İnsan isim koyma vasfına sahip olduğundan beri insan. Âdem tek insandır bizler ona benzemek istemiş ve taklit etmişiz.

Küçük âdemcikler oluşmuş ve adı “İnsan” olmuştur. Taklitten ibaret insan, özel olmak isteyince kendine isimler koymuş.

Bazen İsa olmuş bazen Hicran Nine bazen William bazen de Richard.

İsimler değişmiş de sıfatlar değişmemiş. İsimler değişmiş de kavgalar, savaşlar, dermansız dertler, dermanı olup da dermanından kaçanlar değişmemiş.

Derdinin peşinden koşanlar ise bu yarışın kazananı olmuş. Ferhat Şirin’ine kavuşmuş belki başka âlemde, Karabağ Azerbaycan’ına kavuşmuş bu âlemde.

Hepsinin bir izi kalıvermiş şimdiki âlemde. Hem izsiz şey olmazdı; insanın insanda, çiçeğin arıda, arının balda. İz olmadan yol bulunamazken insan izsiz nasıl yaşayabilirdi?