Radikal bir kararın alınmasına sebep olan yaşanmışlığın hikâyesidir bu. Yalnızlığa terk ediliş…
Geçmişinin yakasını bırakmayıp onunla uğraşması; en yakınındakilerin, sevdiklerinin bu oyunun
bir parçası olması ve ailesinin dağılmasına çanak tutması… İyi olmaması için ellerinden geleni
yapmaları. Kendine karşı yapılan bütün kötülüklere rağmen bu dünyada iyi kalpli, güzel insanların
olması ve onların sayesinde eksik parçalarına rağmen ayağa kalkabilmiş olmak…Tekrar ayağa
kalkmış olmak onun kalbindeki kırgınlığı gidermeye yetmemiştir. Her ne kadar sıfırdan başlamayı
denemiş olsa da yorgun bedeninin ve ruhunun tıkanmış olduğunu hissetmektedir. Eş dost,
akraba… Kimseye yaranamadığına inandığı için tanımadığı insanlara faydalı olabilmek adına çok
önemli bir karar alır.

İnsan isim koyma vasfına sahip olduğundan beri insan. Âdem tek insandır bizler ona benzemek istemiş ve taklit etmişiz.

Küçük âdemcikler oluşmuş ve adı “İnsan” olmuştur. Taklitten ibaret insan, özel olmak isteyince kendine isimler koymuş.

Bazen İsa olmuş bazen Hicran Nine bazen William bazen de Richard.

İsimler değişmiş de sıfatlar değişmemiş. İsimler değişmiş de kavgalar, savaşlar, dermansız dertler, dermanı olup da dermanından kaçanlar değişmemiş.

Derdinin peşinden koşanlar ise bu yarışın kazananı olmuş. Ferhat Şirin’ine kavuşmuş belki başka âlemde, Karabağ Azerbaycan’ına kavuşmuş bu âlemde.

Hepsinin bir izi kalıvermiş şimdiki âlemde. Hem izsiz şey olmazdı; insanın insanda, çiçeğin arıda, arının balda. İz olmadan yol bulunamazken insan izsiz nasıl yaşayabilirdi?